Vic zijn weg met OC en SCORE

Verhalen, ervaring en succesverhalen uitwisselen is steeds heel waardevol, zeker bij de start met OC (Ondersteunde Communicatie). Joke Van de Pol deelt graag de weg die zij en haar gezin hebben afgelegd met OC en SCORE vanaf het begin tot nu. Zo hoopt ze om anderen te helpen die aan het begin van die weg staan.

“Ons zoontje, Vic, is 6 jaar. Hij heeft een verstandelijke beperking en kan owv motorische problemen niet of toch nauwelijks verstaanbaar spreken. In het voorjaar van 2019 merkten we dat Vic wel de behoefte kreeg om te communiceren. We maakten een afspraak met een expertisecentrum en alle beschikbare communicatiemiddelen werden daar aan ons voorgesteld en uitgelegd. Op deze momenten deden ze bij Vic ook een kleine test waar uit bleek dat Vic best veel picto’s aan kon op 1 pagina. Hij kon er meteen de juiste uithalen als je het vroeg. Met deze informatie op zak gingen we naar huis en lieten het bezinken samen met onze logopedisten en thuisbegeleidster. Unaniem beslisten we dat SCORE ons de beste optie leek voor Vic. Dus we gingen van start.

We kozen ervoor om de A3 kaart van SCORE te gebruiken met maar 1/3de van de vakjes gevuld. De rest was verborgen. Gemaakt met de demoversie. We keken waar Vic zijn interesses lagen en speelden hier op in. Bijvoorbeeld: als hij met de autootjes aan het spelen was gingen we mee modelleren: zijn naam, mama, papa, open, dicht, stop, helpen, boos, blij. Daarnaast hingen we ook heel ons huis vol kaarten: woonkamer, hal, wc’s, badkamer, slaapkamer, bij zijn aankleedkussen. En na een tijdje maakten we randwoordenschat aangepast aan de ruimte. We gingen ver (denk ik), enkele voorbeelden: op de deur hingen we de picto van ‘deur’, en ook ‘open’, ‘dicht’, ‘dag’. Bij de kachel hingen we ‘warm’.

Om maar duidelijk te maken: Vic werd overladen met SCORE. En als ik er op terug kijk was dat ook voor onszelf heel gemakkelijk, door even te investeren en alles vol te plakken was er ook voor ons altijd wel een kaart binnen handbereik.

Want ik ga ook eerlijk zijn: het is intensief, je weet hoe belangrijk het is om te modelleren maar het vraagt veel energie, dit op een moment dat je draagkracht misschien al niet op peil is, want als we bezig zijn met OC zullen er waarschijnlijk ook extra zorgen zijn. Niet te onderschatten, dus probeerden we het onszelf zo gemakkelijk mogelijk te maken.

Gelukkig werden we enorm gesteund door het revalidatiecentrum en het ondersteuningsnetwerk op school. Deze logopedisten gingen ook met SCORE aan de slag tijdens hun therapie.

Voor op school maakte ik voor elke speelhoek een A4 kaart aangepast aan het speelgoed daar. Dus ook daar had Vic altijd SCORE bij zich. Voor de klasjuf (toen nog in het gewoon onderwijs) was het moeilijk om Vic te ondersteunen met SCORE.
1. Omdat het niet eenvoudig is in een klas waar 20 kinderen zitten en dit er nog is bij moeten pakken.
2. Ze niet geloofde dat Vic dit zou kunnen omdat hij toen nog maar amper picto’s aanduidde uit zichzelf.
Verschillende keren moeten horen: “Dat gaat volgens mij niet werken”. En “dat gaat Vic toch nooit kunnen”. Enige tijd later maakte Vic de overstap naar het bijzonder onderwijs.

Op dat moment waren we een half jaar aan het modelleren, de A3 kaart was ondertussen helemaal gevuld met picto’s en Vic begon de eerste woordjes zelf aan te duiden. Thuis leek hij hier altijd 1 stap verder in te zijn dat op school of bij de revalidatietherapie. En toen kwam corona en de eerste lockdown.

3 maanden zaten we thuis, geen school, geen revalidatie. Tijdens deze periode leerde de logopediste van het revalidatiecentrum mij de kneepjes van het vak zodat ik thuis Vic zo goed mogelijk aan de slag kon houden. We speelden uitgebreid samen met Playmobil, we bakten koekjes, we maakten milkshake en terwijl werd zoveel mogelijk gemodelleerd.

Tijdens deze periode dat Vic fulltime thuis was stopte hij bijna volledig met SCORE te gebruiken, de interesse was bij hem volledig weg. Waarom? Ik weet het niet maar ik denk omdat hij beseft dat hij het thuis niet zo nodig had. Hij weet dat, ondanks hij nauwelijks verstaanbaar is, dat wij hem thuis wel begrijpen. Ik vreesde dan ook dat alles wat we opgebouwd hadden weer kwijt was.

En dan september, terug naar school. En ook de interesse in SCORE kwam terug bij Vic. Het helpt bij hem duidelijk als het op meerdere plaatsen gebruikt wordt. We kregen stilaan ook zicht op de levering van onze spraakpc en we voelden allemaal dat het tijd werd, Vic wilde meer vertellen dan hij met de A3 kaart kon. Op school gingen ze er ook fantastisch mee aan de slag.

Half december werd onze Vibe geleverd en wat gaat dat goed! Vic leert nu categoriseren, en dat lukt. Traag en met veel geduld. Maar dat hebben we, als we zien van waar we komen. Fantastisch gewoon! Op sommige momenten is Vic duidelijk aan het verkennen, hij drukt op vanalles wat, heel vaak hetzelfde, maar ook tijdens deze momenten zie ik dat hij er van leert. Ik merk vaak dat hij daarna onthouden heeft waar dingen ongeveer staan. Vic is zwak qua fijne motoriek dus hij duidt heel vaak iets verkeerd aan, maar geen zorg, hij hoort dat het verkeerd is en probeert gewoon nog een keer. Hij stopt pas als hij aan heeft kunnen duiden wat hij bedoelde. Dus wij doen zo verder en genieten van elke stap die we met OC bereiken!”

Wil je op de hoogte blijven? Je kan Joke’s blog volgen of haar verhaal en alle foto’s onze SCORE NL Facebookgroep bekijken. Deel gerust je eigen verhaal, wie weet help jij ook iemand bij de moeilijke start!